چارلز لکلرک (فراری)، که مسابقه را از خط یک شروع کرده بود، پس از جورج راسل (مرسدس) چهارم شد.
در طول ۷۰ دور مسابقه جایزه بزرگ مجارستان، تقریباً احساس می‌شد که در موناکو هستیم، زیرا مسابقه برای مدت طولانی شبیه به یک رژه از خودروهای تک‌سرنشین بود که قادر به سبقت گرفتن از یکدیگر نبودند. و در بخش قابل توجهی از این ۷۰ دور، چارلز لکلرک (فراری) باور داشت که می‌تواند شاهکار روز قبل را تکرار کند، زمانی که در تعیین خط از مک‌لارن‌ها پیشی گرفته بود. یک پول پوزیشن غیرمنتظره که لکلرک انتظارش را نداشت.
او در عوض انتظار داشت که در مسابقه با خودروهای نارنجی‌پوش مک‌لارن مشکل داشته باشد، اما شروع بسیار خوب او و ابتدای خوب مسابقه، که در آن توانست اسکار پیاستری (مک‌لارن) را کمی بیش از دو ثانیه عقب نگه دارد، احتمالاً امید او را برای پیروزی افزایش داد.
نوریس، استراتژی برنده
و سپس استراتژی نقش خود را ایفا کرد و راننده اهل موناکو به تدریج تسلیم شد. مک‌لارن‌ها تصمیم گرفتند با استراتژی‌های متفاوتی در مقابل لکلرک بازی کنند. پیاستری، مانند راننده فراری، دو بار توقف کرد، در حالی که لاندو نوریس دور اول خود را تا دور ۳۱ ادامه داد و تنها یک بار به پیت‌استاپ رفت. این در نهایت یک استراتژی برنده بود و راننده بریتانیایی توانست در دورهای پایانی در برابر راننده استرالیایی مقاومت کند و نهمین پیروزی دوران حرفه‌ای خود، و پنجمین پیروزی این فصل خود را به دست آورد. این به او اجازه می‌دهد تا قبل از تعطیلات تابستانی، فاصله‌اش را با رقیب خود برای قهرمانی به ۹ امتیاز برساند.
لکلرک، که پس از پایان مسابقه اعتراف کرد مشکلاتی در شاسی داشته، نتوانست نارضایتی خود را از طریق رادیو پنهان کند، در حالی که پیروزی را از دست رفته می‌دید:
«این فوق‌العاده ناامیدکننده است، ما تمام رقابت‌پذیری خود را از دست دادیم، باید به حرف من گوش می‌دادید، من راه متفاوتی برای مدیریت این مشکلات پیدا می‌کردم. راندن این ماشین غیرممکن است، اگر روی سکو برویم یک معجزه خواهد بود.»
فراری، بدون سکو
معجزه‌ای رخ نداد، زیرا پس از اینکه در دور 51 مغلوب پیاستری شد، راننده اهل موناکو ده دور بعد نیز در برابر جورج راسل (مرسدس) تسلیم شد. بنابراین، سکویی برای فراری وجود نداشت، تیمی که با رتبه دوازدهم لوئیس همیلتون، که یک دور عقب افتاد، لبخند نخواهد زد.
در ردبول خبری از شادی نیست
در کمپ ردبول هم نباید منتظر شادی بود، چرا که مکس ورشتپن نهم و یوکی سونودا هفدهم شدند. از سوی دیگر، فرناندو آلونسو (استون مارتین)، با وجود درد کمر از ابتدای هفته، با کسب رتبه پنجم بهترین نتیجه فصل خود را به دست آورد، و گابریل بورتولتو (سائوبر)، ششم شد و بهترین عملکرد خود را در فرمول یک ثبت کرد، در همان روزی که هموطن برزیلی‌اش، رافائل کامارا، عنوان قهرمانی را در فرمول 3 به دست آورد. هیچ راننده فرانسوی نتوانست وارد امتیاز شود: ایساک هجار (ریسینگ بولز) یازدهم، استبان اوکون (هاس) شانزدهم و پیر گسلی (آلپاین) نوزدهم شدند.
200
با پیروزی لندو نوریس، مک‌لارن از مرز 200 پیروزی در فرمول یک عبور کرد، یعنی نسبت 20.33٪. این همچنین هفتمین دبل این فصل برای تیم بریتانیایی است.